Hoc tempore inter vespertinam celebrationem hymnum canimus “ad cenam Agni”, metris iambicis compositum circa saeculo VI p. Chr. n. ab auctore ignoto, qui ad res Redemptoris gestas celebrandas utitur typologia veteris testamenti. In qua praecipuum videtur illud ‘exitus Israel de Aegypto’, quem eventum novum exodum renatorum gratia putat; ara holocausti habetur crux, qua Christus passus est, Pharao diabolus videtur et ita porro. Item notandus est nexus inter cenam, sacrificium et baptismum: nam christifideles in mysterio paschali, dimissis peccatis, salutis stolam induti, intrare possunt in convivium Domini, ubi Agni paschalis carnem et sanguinem, oblati pro omnium hominum redemptione, manducare possunt. Assumpta est quoque imago Triumphi tanquam illi, qui celebrabantur Romae ab Imperatoribus. Nam Christus consurgens tumulo apparuit victor, qui rediit de barathro tyrannvm vinculo , id est mortem, trahens.
Lingua Latina est lingua Ecclesiae viva, ad cotidie succrescentes sermonis necessitates comparanda, atque adeo novis iisque aptis et congruis ditanda vocabulis, ratione quidem aequabili, universali et cum veteris linguae Latinae ingenio consentanea - quam scilicet rationem et Sancti Patres et optimi scriptores, quos scholasticos vocant, secuti sunt (B. Ioannes PP XXIII, Constitutio Apostolica Veterum sapientia, 11 § 6)
